Uroflowmetria z konsultacją. 1200 zł. 15 min. Umów wizytę. Podanie leku do pęcherza- pakiet 4 wlewek. 3500 zł. 20 min. Umów wizytę. Mięsko cewkowe/Polip.
Dzięki swojej żelowej konsystencji i zawartości wielu składników odżywczych aloes nie tylko skutecznie pomaga łagodzić symptomy występujące u wielu osób cierpiących na wrzody żołądka, lecz także przyspiesza gojenie i zabliźnianie się aloesu ma wiele korzyści. Żel z aloesu zawiera duże ilości wody, szeroką gamę aminokwasów, enzymów i minerałów, które odpowiadają za prawidłowe działanie wielu funkcji aloes sam w sobie nie stanowi cudownego lekarstwa na wszelkie bolączki i dolegliwości, to uwzględnianie go w codziennej diecie może przynieść ulgę w przypadku występowania niektórych dolegliwości, jak na przykład wrzody zazwyczaj wrzody żołądka nie stanowią poważnej choroby, to bywają przypadki, w których stają się chroniczną chorobą. Istnieje wiele przypadków osób cierpiących na emocjonalne i nerwowe zapalenie żołądka. Dolegliwość ta charakteryzuje się tym, że wszelkie czynniki stresogenne wywołują reakcje powiązane z od przyczyny występowania dolegliwości żołądkowych, picie aloesu pozwala łagodzić uporczywe picie aloesu koi dolegliwości będące następstwem wrzodów żołądka?Aloes jest jedną z najbardziej odpowiednich roślin, które można stosować w przypadku dolegliwości żołądkowych. Skąd taka pewność? Przede wszystkim stąd, że posiada właściwości przeciwzapalne, uspokajające i przyspieszające zabliźnianie się do niedawna większość lekarstw mających na celu kurację skóry, zawierała jakąś formę wyciągu z zastosowaniu aloesu w kuracjach leczenie egzemy, oparzeń i innych problemów skórnych przynosi lepsze więcej, od kilku lat prowadzi się różnego rodzaju badania na temat korzyści, jakie przynosi picie aloesu. Roślinie już od 1985 roku przyglądają się bliżej naukowcy z Instytutu Naukowego i Medycznego Linus Puling w Oregonie w Stanach są rezultaty prowadzonych obserwacji?Regularne picie aloesu jako suplementu diety, polepsza trawienie, pomaga łagodzić dolegliwości występujące u osób cierpiących na zespół drażliwego jelita, a także wrzody jednak, że mowa tutaj o stosowaniu aloesu jako suplementu diety. Nigdy nie powinno się go stosować jako ostateczne lekarstwo mające wyleczyć kogoś z jakiejś dolegliwości, czy choroby i picie aloesu – pozostałe zalety1. Łagodzi stan zapalny błony śluzowejAloes to roślina charakteryzująca się silnymi właściwościami terapeutycznymi ze względu na zdolność do zwalczania stanów zapalnych. Aloes skutecznie redukuje stany zapalne występujące w organizmie. Dokonuje tego, blokując syntezę prostaglandyn, które pojawiają się zawsze, gdy towarzyszy nam ból, infekcja bądź stan zapalny. Przeciwzapalne działanie żelu z aloesu stanowi nieocenioną pomoc w gojeniu i zabliźnianiu się ran, stymuluje też pracę układu odpornościowego. Dzięki tej szczególnej właściwości połączonej z silnym działaniem zawartych w nim enzymów, doskonale działa na błonę śluzową żołądka. 2. Działa antybakteryjneJedną z najczęstszych przyczyn powstawania wrzodów żołądka jet występowanie w układzie pokarmowym bakterii znanych jako Helicobacter pylori. Picie aloesu stymuluje układ immunologiczny, który z kolei staje się gotowy do walki z niemu organizm jest również lepiej przygotowany do walki z wszelkiego rodzaju wirusami, a także bakteriami. Choć powszechnie wiadomo, że Helicobacter pylori jest zaskakująco odporny, to picie aloesu może znacznie go osłabić i zablokować jego dalszy rozwój. 3. Picie aloesu działa przeciwbólowoZapalenie błony śluzowej żołądka powoduje występowanie bólu. Wrzody żołądka natomiast najczęściej połączone są z silnymi skurczami, powodującymi bardzo nieprzyjemne regeneruje błonę śluzową żołądka i jelit dzięki zawartych w nim włóknach kolagenu. To niezwykle ważna informacja zwłaszcza dla osób cierpiących na erozyjne zapalenie Ma działanie odżywczeOsoby zmagające się z wrzodami żołądka wśród swoich dolegliwości często skarżą się również na brak apetytu. Stan zapalny połączony z dolegliwościami od strony żołądka i biegunką powoduje tak złe samopoczucie, że nawet nie myślimy o jedzeniu czegokolwiek. Tutaj z pomocą przychodzą łagodzące właściwości aloesu. Łyżeczkę żelu wystarczy rozpuścić w szklance letniej wody i dodać kilka kropli soku z cytryny. Picie tak przygotowanego napoju przyniesie Ci niebywałą ulgę. Aloes zawiera wiele witamin, między innymi B1, B2, B3, B6, C i E, a także wiele cennych związków chemicznych i minerałów, jak na przykład kwas foliowy, wapń, chrom, miedź, potas, magnez, czy sód. Tak długa lista składników, zawartych w aloesie sprawia, że doskonale nadaje się do odżywiania i wyrobienia sobie dobrej kondycji zwłaszcza wtedy, gdy jemy mniej i nie mamy Piecie aloesu obniża temperaturę ciałaKażda osoba cierpiąca na wrzody żołądka boryka się również z całą gamą różnych uciążliwych symptomów, często trudnych do zniesienia. Niektórzy cierpią na wymioty, inni odczuwają dreszcze, a jeszcze inni, biegunkę czy wysoką swoim właściwościom antypatycznym aloes skutecznie pomaga również zwalczać wysoką gorączkę. Istnieje więc cała lista powodów, dla których picie aloesu warto uczynić elementem swojej to zrobić zwłaszcza, jeśli zmagasz się z wrzodami żołądka. Pamiętaj też o odpowiednim nawadnianiu organizmu i pamiętaj o regularnych konsultacjach u może Cię zainteresować ...
Badanie ogólne moczu może dostarczyć wielu informacji zarówno na temat funkcjonowania nerek, jak i pracy wielu innych układów i narządów. Nieprawidłowości w obrębie wyników analiz moczu mogą świadczyć o chorobie, a przynajmniej o zaburzeniu homeostazy organizmu. Niemniej jednak nie należy od razu popadać w depresję i Artykuł sponsorowany ten tekst przeczytasz w 5 minut Śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest przewlekłą chorobą, która w znaczący sposób obniża jakość życia chorego. Objawy mające związek z pęcherzem moczowym – takie jak ból, dyskomfort, parcie czy częstomocz – utrudniają normalne funkcjonowanie, wręcz wykluczając z codziennych aktywności. Diagnostyka śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest trudna i potrafi zająć nawet kilka lat, z kolei leczenie uzależnione jest praktycznie wyłącznie od możliwości finansowych chorego. Dowiedz się więcej o śródmiąższowym zapaleniu pęcherza. Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Stowarzyszenie IC help Polska tel.: 508 570 076 E-mail: ichelppolska@ Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – co to za choroba? Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (ang. Interstitial Cystitis, IC) inaczej zespół bolesnego pęcherza moczowego (ang. IBladder Pain Syndrome, BPS), to przewlekła choroba zapalna dolnych dróg moczowych, której mechanizm rozwoju nie został do tej pory wyjaśniony. Cechuje się ciągłymi lub nawracającymi dolegliwościami ze strony pęcherza moczowego, występujące przez okres co najmniej 6 miesięcy. Na IC głównie chorują kobiety pomiędzy 30 a 50 rokiem życia, choroba rzadziej dotyka mężczyzn. Niekiedy diagnozowana jest u niemowląt i dzieci. Wystąpienie choroby nie stanowi zagrożenia życia dla pacjenta, choć w istotny sposób obniża jego jakość. Stowarzyszenie IC help Polska tel: 508 570 076, email: ichelppolska@ Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – klasyfikacja Śródmiąższowe zapalenie pęcherze występuje w dwóch głównych postaciach, jako: postać klasyczna – charakterystyczna dla niej jest tzw. zmiana Hunnera, widoczna jako obszar zaczerwieniania lub owrzodzenia na ścianie pęcherza moczowego; postać nieklasyczna – zmiana Hunnera nie występuje. Odpowiednia klasyfikacja jest ważna, ponieważ determinuje wybór formy leczenia. Przyczyny śródmiąższowego zapalenie pęcherza Czynniki odpowiedzialne za wystąpienie zespołu bolesnego pęcherza moczowego nie zostały dokładnie poznane, podobnie jak mechanizm rozwoju choroby. Prowadzone obserwacje pozwalają jednak podejrzewać, że istnieje szereg zaburzeń przyczyniających się do zaistnienia reakcji patologicznych, które wzajemnie się napędzają, tworząc tzw. błędne koło. Istotne znaczenie w rozwoju IC ma zaburzenie powłoki glikozaminoglikanów wyściełających od wewnątrz śluzówkę pęcherza, przez które dochodzi do wzrostu przepuszczalności ściany pęcherza i przenikania do niej drażniących substancji, a także zaburzenia unerwienia czuciowego pęcherza. Skutkiem tego jest dalszy rozwój stanu zapalnego. Trudno jest wskazać przyczynę wywołującą kaskadę zdarzeń. Wiadomo jednak, że przerwanie błędnego koła powinno zmniejszyć dolegliwości. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – objawy Głównym objawem śródmiąższowego zapalenia pęcherza są zaburzenia czucia parcia na mocz, polegające na zwiększonej wrażliwości na bodźce czuciowe i intensywnym odczuwaniu zdarzeń zachodzących w obrębie pęcherza, cewki moczowej i miednicy mniejszej. Choć najczęstszą formą zaburzeń czucia jest ból, to oprócz niego pojawia się też szereg innych przykrych dolegliwości. Pacjenci cierpiący na zespół bolesnego pęcherza moczowego zgłaszają występowanie takich objawów jak: ból w dolnej części brzucha zwiększający się w trakcie wypełniania pęcherza moczowego i zmniejszający się po oddaniu moczu, dyskomfort w okolicy krocza, częstomocz z parciami naglącymi, oddawanie moczu w nocy, dyskomfort związany ze współżyciem płciowym. U kobiet ból odczuwany jest w okolicy krocza, cewki moczowej, odbytu, a także w wargach sromowych, z kolei u mężczyzn dodatkowo pojawia się ból w prąciu, mosznie i jądrach. Dolegliwości związane ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza mają postępujący charakter. Na początku choroby objawy cechują się niewielkim nasileniem i często występują okresy remisji, z czasem stopień ich natężenia wzrasta i dokuczają przez cały czas. Diagnostyka śródmiąższowego zapalenie pęcherza Rozpoznanie śródmiąższowego zapalenia pęcherza ze względu na niespecyficzne objawy jest trudne. Z obserwacji wynika, że średni czas liczony od wystąpienia pierwszych objawów do postawienia właściwej diagnozy wynosi od 3 do nawet 10 lat. Diagnostyka zespołu bolesnego pęcherza moczowego dzieli się na kilka etapów: Krok pierwszy Na badania kieruje się osoby, u których występuje przewlekły ból, dyskomfort lub ucisk umiejscowiony w miednicy i odczuwany jako związany z pęcherzem moczowym. Do niedawna uważano, że diagnostyka powinna być przeprowadzana dopiero wtedy, gdy wymienione objawy utrzymują się przez co najmniej 6 miesięcy. Obecnie rekomenduje się rozpoczęcie aktywnej diagnostyki wcześniej pod warunkiem, że nie występuje powiązanie bólu z innym schorzeniem układu moczowo-płciowego, a pacjent uskarża się na częstomocz lub parcia naglące. Krok drugi Sprowadza się do wykluczenia innych możliwych przyczyn dolegliwości. W tym celu wykonuje się badania takie jak badanie ogólne moczu, posiew moczu, badania obrazowe, a czasem także badania skierowane na specyficzne zaburzenia, które mogą dawać podobne objawy. Jednocześnie warto podkreślić, że wykrycie innej choroby nie wyklucza możliwości występowania śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Krok trzeci Klasyfikacja choroby dokonywana jest na podstawie cystoskopii z hydrodystensją (rozciągnięciem pęcherza) i selektywnym pobraniem wycinków z pęcherza moczowego. Badanie urodynamiczne nie jest standardowo robione w celu rozpoznania śródmiąższowego zapalenia pęcherza, jednak może zostać zlecone, aby wykluczyć inne zaburzenia czynnościowe układu moczowego. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – leczenie Leczenie zespołu bolesnego pęcherza moczowego jest bardzo trudne i niestety w wielu przypadkach nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Wymaga indywidualnego podejścia i dostosowania postępowania leczniczego do stanu zdrowia pacjenta. Biorąc pod uwagę postępujący charakter choroby, kluczowe znaczenie ma tutaj czas. Leczenie powinno być wdrożone możliwe jak najwcześniej, aby uniknąć groźnych konsekwencji. Postępowanie przy śródmiąższowym zapaleniu pęcherza Leczenie w przebiegu zespołu bolesnego pęcherza moczowego stopniowane jest w 4 poziomowej skali, gdzie: Postępowanie pierwszego wyboru – obejmuje terapię behawioralną, modyfikacje żywieniowe, trening pęcherza moczowego oraz techniki samopomocowe; Postępowanie drugiego wyboru – stosuje się farmakoterapię doustną: PPS (polisiarczan pentozanu sodu) oraz wdraża leczenie przeciwbólowe i uzupełniające; Postępowanie trzeciego wyboru – stosuje się leczenie dopęcherzowe (wlewki, toksyna botulinowa) oraz neuromodulację; Postępowanie czwartego wyboru – wykonuje się różnego rodzaju zabiegi, w tym cystektomię czy ileocystoplastykę. Leczenie niezabiegowe śródmiąższowego zapalenie pęcherza Objawem, który najbardziej dokucza osobom zmagającym się ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza, jest uniemożliwiający normalne funkcjonowanie ból, dlatego najbardziej zależy im na jego uśmierzeniu. Jeśli więc pojawia się podejrzenie występowania tej dolegliwości, powinno zostać wdrożone leczenie przeciwbólowe. Równolegle z leczeniem bólu powinno być prowadzone leczenie przyczynowe, mające na celu przede wszystkim osłabienie stanu zapalnego i odtworzenie funkcji barierowych nabłonka wyściełającego drogi moczowe. Jako że dokładny czynnik etiologiczny wywołujący zespół bolesnego pęcherza moczowego nie jest znany, stosuje się różne metody leczenia. Zdobycie odpowiednich leków wspierających leczenie jest trudne, ponieważ nie są refundowane, a są stosunkowo drogie. Wielu chorych z uwagi na silne dolegliwości nie jest w stanie pracować zawodowo, a przez to ma ograniczone możliwości finansowe, więc zwyczajnie nie może sobie pozwolić na pokrycie kosztów takiego leczenia. Leczenie zabiegowe śródmiąższowego zapalenia pęcherza W zaawansowanych stadiach choroby konieczne może okazać się leczenie zabiegowe. Zastosowanie znajdują następujące procedury zabiegowe: cystoskopia z niskociśnieniową hydrodystensją pęcherza moczowego – jest zabiegiem diagnostyczno-terapeutycznym umożliwiającym rozróżnienie formy klasycznej od nieklasycznej; resekcja / fulguracja zmian Hunnera – umożliwia zniszczenie zmiany Hunnera poprzez resekcję lub koagulację prądem elektrycznym albo laserem; ostrzyknięcie pęcherza moczowego toksyną botulinową – znajduje zastosowanie w leczeniu postaci nieklasycznej, hamuje impulsację kluczową, a także blokuje wsteczne wydzielanie substancji prozapalnych; neuromodulacja krzyżowa (SNM) – polega na wszczepieniu elektrod, za pomocą których prowadzona jest niskonapięciowa stymulacja elektryczna hamująca przewodzenie informacji bólowej oraz uczucia parcia; leczenie chirurgiczne – obejmuje zabiegi takie jak nadpęcherzowe odprowadzenie moczu, usunięcie pęcherza moczowego z pozostawieniem trójkąta pęcherza moczowego i ileocystoplastyką czy całkowite usunięcie pęcherza moczowego z pozostawieniem lub usunięciem cewki moczowej. Życie ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza Śródmiąższowe zapalenie pęcherza to choroba nieuleczalna, która nie stanowi bezpośredniego zagrożenia życia. Przy doborze odpowiedniej terapii istnieje szansa na zmniejszenie objawów i ustabilizowanie stanu zdrowia jednak każdy przypadek jest inny i wszystko zależy tak naprawdę od indywidualnych uwarunkowań. Schorzenie wywiera istotny wpływ na praktycznie każdy aspekt życia. Towarzyszące mu objawy są na tyle dokuczliwe, że uniemożliwiają naukę i zmniejszają aktywność zawodową. Ponadto upośledzają mobilność, zakłócają rytm dobowy, w dodatku powodują zaburzenia emocjonalne i seksualne. Stowarzyszenie osób chorujących na śródmiąższowe zapalenie pęcherza Osoby, u których zdiagnozowane zostało śródmiąższowe zapalenie pęcherza, jak również wszyscy pacjenci, którzy dopiero są w trakcie diagnostyki, mogą zwrócić się po pomoc do Stowarzyszenia IC help Polska. Mogą zadzwonić pod numer 508 570 076 lub wysłać wiadomość na adres ichelppolska@ Stowarzyszenie IC help Polska przede wszystkim udziela wsparcia psychicznego, które jest niezwykle ważne dla osób zmagających się z tą chorobą. Ponadto zapewnia pomoc na początku diagnostyki. Artykuł sponsorowany Wstrzykują sobie botoks w pęcherz. Nowa moda podbija Nowy Jork Nowy Jork podbija moda na ostrzykiwanie pęcherza moczowego botoksem. Zabieg ma pomóc w nietrzymaniu moczu. Zbawienny efekt utrzymuje się przez całe lato. Pierwsze objawy zapalenia pęcherza. Jak ich nie przegapić? Zapalenie pęcherza to nieprzyjemna i wstydliwa przypadłość. Szczególnie dobrze wiedzą o tym kobiety. Jakie są pierwsze objawy zapalenia pęcherza? Jak skutecznie... Pęcherze na stopach - jak sobie z nimi radzić, aby szybko się goiły? Zadbana i pozbawiona zmian skóra na stopach wpływa na naszą aktywność i dobre samopoczucie nie tylko ze względów estetycznych. Struktura układu kostnego,... Koronawirus powoduje ostre śródmiąższowe zapalenie płuc. Rozmowa z pulmonologiem Z prof. dr hab. n. med. Michałem Pirożyńskim, specjalistą chorób wewnętrznych i chorób płuc z Kliniki Anestezjologii i Intensywnej Terapii Centrum Medycznego... Monika Zieleniewska Jak leczyć zapalenie pęcherza po stosunku? W jaki sposób leczy się zapalenie pęcherza po stosunku? Czy zapalenie pęcherza jest efektem choroby przenoszonej drogą płciową? Czy ból pęcherza to choroba typowo... Lek. Anna Mitschke Sposoby na nawracające zapalenie pęcherza Jak można zapobiec nawracającemu zapaleniu pęcherza? Czy istnieją domowe sposoby na nawracające zapalenie pęcherza? Czy na zapalenie pęcherza pomagają ciepłe... Lek. Katarzyna Darecka E-papierosy a rak pęcherza. W moczu e-palaczy wykryto substancje powiązane z tym nowotworem Nie tylko płuca są narażone na skutki uboczne wapingu. Z analiz 22 różnych badań wynika, że w moczu osób, które palą e-papierosy, znajdują się substancje... PAP Zapalenie pęcherza w ciąży - objawy, przyczyny i leczenie Zapalenia pęcherza w ciąży to jedno z najpowszechniejszych schorzeń, które spotyka przyszłe mamy. W większości przypadków zapalenie pęcherza, które spowodowane... Monika Wasilonek Zapalenie pęcherza u dzieci - objawy, przyczyny i leczenie Zapalenie pęcherza moczowego u dzieci jest bardzo częstą infekcją i przebiega inaczej niż u osób dorosłych. Objawy bywają dość niespecyficzne i często trudne do... Monika Wasilonek Cystografia - badanie pęcherza moczowego. Kiedy jest wykonywane? Cystografia to często stosowane badanie typu radiologicznego, w którego trakcie wypełnia się pęcherz moczowy odpowiednim środkiem cieniującym (zwanym kontrastem),... Śródmiąższowe zapalenie nerek, ostre lub przewlekłe, to stan zapalny toczący się w tkance śródmiąższowej nerek. Zapalenie to może prowadzi do niewydolności nerek w krótkim czasie lub w wyniku przewlekłego stanu zapalnego nerek. Ostre zapalenie objawia się silnym, tępym bólem w okolicy lędźwiowe, a zapalenie przewlekłe może przez lata nie dawać żadnych objawów. Zapalenie pęcherza u kobiet jest najczęściej wynikiem zakażenia układu moczowo-płciowego. W większości przypadków nasze mechanizmy obronne nie pozwalają na rozwój infekcji, ale zdarza się, że są one niewystarczające. Do objawów, oprócz pieczenia i swędzenia, zaliczana jest także dyzuria, tj. ból podczas oddawania moczu oraz czasami stwierdza się nieprzyjemny zapach moczu. spis treści 1. Przyczyny i objawy zapalenia pęcherza u kobiet 2. Leczenie zapalenia pęcherza u kobiet 1. Przyczyny i objawy zapalenia pęcherza u kobiet Zapalenie pęcherza moczowego najczęściej występuje u kobiet, ponieważ ich cewka moczowa jest stosunkowo krótka i szeroka – bakterie łatwo penetrują przez nia w obręb pęcherza. Jej położenie, w obrębie przedsionka pochwy, w niewielkim oddaleniu od, z natury zanieczyszczonej bakteriami, okolicy odbytu, sprzyja również przenoszeniu bakterii w obręb cewki, a stąd do pęcherza. Dlatego ważne jest, by kobieta szczególnie dbała o higienę miejsc intymnych. Za zapalenie pęcherza moczowego odpowiada głównie pałeczka okrężnicy Escherichia coli. Często spotyka się inne drobnoustroje, np. z rodzaju Staphylococcus i Enterococcus. Ponieważ choroba łączy się z aktywnością seksualną kobiety żargonowo określa się ją jako „choroba miesiąca miodowego”. Zobacz film: "Zakażenia układu moczowego" Zapalenie pęcherza moczowego jest chorobą często występującą. Szacuje się, że połowa populacji przynajmniej raz w życiu doświadczyła zapalenia pęcherza moczowego. Poza, wymienioną powyżej, grupą kobiet aktywnych seksualnie, szczególnie narażone na zapalenie pęcherza moczowego są kobiety w ciąży – zwłaszcza w jej pierwszym trymestrze a także kobiety w okresie menopauzy (ze względu na niedobór ochronnej roli estrogenów). Do czynników ryzyka choroby możemy zaliczyć cukrzycę, stan obniżonej czynności układu odpornościowego, przebyte lub obecne zapalenie górnych dróg moczowych, schorzenia ginekologiczne o podłożu bakteryjno-zapalnym oraz choroby neurologiczne z zaburzeniami czynności pęcherza. Niektórzy sugerują, że stosowanie środków antykoncepcyjnych (również doustnych) może sprzyjać infekcjom dróg moczowych. Podstawowymi objawami zapalenia pęcherza moczowego są: Pieczenie pochwy Szczypanie, ból i pieczenie pod koniec oddawania moczu (dyzuria) Częstomocz Uczucie częstego parcia na mocz z oddawaniem niewielkich jego ilości Nieprzyjemny zapach moczu Stan podgorączkowy, Częstomocz dzienny, często z niewielką ilością oddawanego moczu. 2. Leczenie zapalenia pęcherza u kobiet W skład badań diagnostycznych w zapaleniu pęcherza wchodzi tzw. ogólne badanie moczu oraz badanie moczu bakteriologiczne (tzw. posiew moczu). Leczenie zapalenia pęcherza należy wdrożyć jak najwcześniej, nie czekając na wyniki badań laboratoryjnych moczu. W czasie leczenia ważne jest wypijanie większej niż zwykle ilości płynów i dążenie co całkowitego opróżniania pęcherza w czasie oddawania moczu. Jak zaznaczono powyżej powodem zapalenia pęcherza może być niewyleczony stan zapalny jajników lub macicy, dlatego potrzebna jest konsultacja ginekologiczna. Leczenie polega zasadniczo na podawaniu leków odkażających drogi moczowe. Są to antybiotyki, sulfonamidy, chemioterapeutyki. Leki rozkurczowe stanowią, często konieczną, formę leczenia uzupełniającego. Do metod profilaktycznych zaliczamy zażywanie probiotyków czy preparatów z d-mannozą oraz mącznicy lekarskiej i berberyny. Aby uniknąć zapalenia pęcherza moczowego, należy również szczególnie dbać o higienę osobistą. Możemy również zażywać preparaty ziołowe, np. z żurawiną, pokrzywą, które utrudniają bakterii kolonizację dróg moczowych. Można stosować preparaty z witaminą C w dawce 1000 mg dziennie, szczególnie zalecane u kobiet w ciąży. Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Dr Ryszard Hanecki Specjalista w dziedzinie urologii z trzydziestoletnim doświadczeniem. Do innych przyczyn parcia na mocz należą np. ciąża, rzeżączka, chlamydia, wypadanie macicy, przerost gruczołu krokowego, zapalenie prostaty, kamica nerkowa, nadreaktywność pęcherza moczowego, zapalenie pęcherza moczowego, guzy pęcherza moczowego, reaktywne zapalenie stawów, cukrzyca oraz choroby endokrynologiczne.

Śródmiąższowe zapalenie pęcherza to zespół dolegliwości w obrębie układu moczowego, do złudzenia przypominających zwykłą infekcję bakteryjną. Niespecyficzne symptomy oraz niepoznane podłoże, to powody, dla których śródmiąższowe zapalenia pęcherza tak trudno jest zdiagnozować. Zobacz, jakie występują w przypadku śródmiąższowego zapalania pęcherza objawy, jak się tę chorobę leczy a także jak wygląda przeznaczona dla osób cierpiących na śródmiąższowe zapalenie pęcherza dieta. Spis treści: Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – czym jestŚródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego – czekając na diagnozęŚródmiąższowe zapalenie pęcherza – objawyŚródmiąższowe zapaleni pęcherza – leczenieŚródmiąższowe zapalenie pęcherza – dieta Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – czym jest Śródmiąższowe zapalenie pęcherza (IC – skrót od angielskiego interstitial cystitis) jest zespołem dolegliwości układu moczowego o nie poznanej do końca etologii i uciążliwych, ale mało charakterystycznych objawach utrudniających prawidłową diagnozę. Wśród licznych hipotez usiłujących wyjaśnić przyczyny śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego, na pierwszy plan przebija się ta, która mówi o uszkodzeniu warstwy glikozoaminoglikanów i związanej z tym zwiększonej przepuszczalności nabłonka pęcherza, co miałoby ułatwić toksycznym substancjom zawartym w moczu wnikanie głąb jego ścian. Teoria ta wciąż jednak pozostaje hipotezą. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza utożsamiane jest niekiedy zespołem bolesnego pęcherza (w skrócie PBS od angielskiego painful bladder syndrome), aczkolwiek współcześnie uważa się, że IC jest pojęciem węższym – jedną z dolegliwości wchodzących w skład PBS. Zobacz: Zapalenie pęcherza po stosunku - leczenie, przyczyny Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego – czekając na diagnozę Większość osób cierpiących na śródmiąższowe zapalenie pęcherza całymi latami bezskutecznie odbija się od lekarza do lekarza w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o przyczyny nękających je dolegliwości ze strony układu moczowego. Problem z postawieniem trafnej diagnozy wynika z kilku przyczyn. Po pierwsze, tak jak wspomnieliśmy, trudnością jest sama definicja a także nieznajomość przyczyn schorzenia. Po drugie, mimo występowania wyraźnych objawów, obraz uzyskiwany w badaniach klinicznych zazwyczaj nie wykazuje zmian wskazujących na jakąkolwiek infekcję. I po trzecie wreszcie – towarzyszące śródmiąższowemu zapaleniu pęcherza objawy, choć są zauważalne i dokuczliwe, nie są na tyle charakterystyczne, by nie mogły uchodzić za symptomy innych schorzeń. Dlatego ostateczną diagnozę stawia się na podstawie cytoskopii a także po wykluczeniu innych możliwych przyczyn. Sprawdź: Konsultacja lekarska online na zapalenie pęcherza (z e-receptą) Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – objawy Charakteryzujące śródmiąższowe zapalenie pęcherza objawy w istotnym stopniu przypominają symptomy zwykłego zapalenia pęcherza o podłożu bakteryjnym. Są to między innymi: Parcie na pęcherz, czyli ucisk sugerujący potrzebę pilnego udania się do toalety Częste oddawanie moczu, ale w niewielkich ilościach Ból w czasie oddawania moczu a także podczas stosunków seksualnych, zwłaszcza u kobiet Uczucie dyskomfortu w okolicach krocza Warto nadmienić, że w związku z trudnościami dotyczącymi postawienia diagnozy, występujące w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza objawy mogą towarzyszyć choremu przez wiele lat. Zobacz również: Zapalenie pęcherza u dziecka - objawy, domowe sposoby Śródmiąższowe zapaleni pęcherza – leczenie W sytuacji, gdy śródmiąższowe zapalenie pęcherza pozostaje dolegliwością o nieznanych przyczynach, utrudnione jest wdrożenie leczenia. Dlatego stosuje się kilka środków o zróżnicowanym działaniu. Należą do nich: Wielosiarczan pentosanu sodu – substancja chemiczna, która odkłada się na błonie śluzowej pęcherza, poprawiając jej kondycję Heparyna – glikozaminoglikan odkładający się na błonie śluzowej pęcherza i łagodzący stany zapalne – podawany dopęcherzowo. Hydroksyzyna lub inne leki przeciwhistaminowe o działaniu uspokajającym i wyciszającym działalność układu nerwowego Amitryptylina – lek z grupy trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych blokujących wychwyt zwrotny noradrenaliny i serotoniny. Działa uspokajająco i łagodząco. Czytaj także: Zapalenie pęcherza moczowego - objawy u mężczyzn i kobiet Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – dieta Jest jeszcze jeden środek wykorzystywany w sytuacji, gdy zostanie zdiagnozowane śródmiąższowe zapalenie pęcherza – dieta. Naukowcy z biegiem lat wypracowali całą listę zasad dotyczących żywienia i picia, precyzyjnie określając, które produkty źle wpływają na pęcherz w czasie choroby. Dieta w śródmiąższowym zapaleniu pęcherza powinna być przede wszystkim niskohistaminowa oraz niskopotasowa. Istnieje określona grupa produktów zawierających lub wyzwalających drażniącą pęcherz histaminę. W szczególny sposób należy unikać: kiszonej kapusty i ogórków, wybranych ryb (łosoś i sardela), rodzynek, owoców (porzeczki, truskawki, maliny czy jagody), napojów alkoholowych (w szczególności piwa i wina), przypraw (pieprz, curry, kminek). Część produktów niewskazana jest w diecie także z innych powodów. Dla przykładu pomidorów nie powinno się jeść cierpiąc na śródmiąższowe zapalenie pęcherza z uwagi na fakt, iż są one bogatym źródłem potasu. Wspomniane wyżej piwo i wino dodatkowo działają moczopędnie, co też jest niewskazane akurat w przypadku tego schorzenia. Z kolej kawa i herbata są źródłem drażniącej pęcherz kofeiny. Natomiast napoje gazowane zawierają dwutlenek węgla oraz słodziki, które także negatywnie oddziałują na pęcherz. Treści z działu "Wiedza o zdrowiu" z serwisu mają charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny i nie mogą zastąpić kontaktu z lekarzem lub innym specjalistą. Wydawca nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie porad i informacji zawartych w serwisie bez konsultacji ze specjalistą.

Pozwala to na wykrycie stanów zapalnych, infekcji dróg moczowych oraz obecności glukozy, ketonów czy białka. Leukocyty w moczu w ciąży nie zawsze muszą stanowić powód do obaw. Norma białych krwinek w tym przypadku wynosi do 5 w polu widzenia. Wysokie czy podwyższone leukocyty w moczu wskazują czasem na zapalenie pęcherza w ciąży. Dr n. med. Przemysław KądziołkaPBS (Zespół bolesnego pęcherza) jest zespołem o niejasnej, najprawdopodobniej złożonej etiologii. Trudno jednoznacznie stwierdzić, czy stanowi on samodzielną jednostkę chorobową, czy charakterystyczne dla niego dolegliwości są jednakowym przejawem odmiennych chorób. Na obraz kliniczny składa się przewlekły zespół objawów ze strony dolnych dróg moczowych polegających na uczuciu bolesności w obrębie miednicy mniejszej, umiejscowionym najczęściej w okolicy nadłonowej, częstym oddawaniu moczu i występowaniu parć naglących na że zespół ten można rozpoznać po wyłączeniu wszelkich uchwytnych przyczyn objawów ze strony dolnych dróg moczowych. Czas, który u statystycznej chorej upływa od wystąpienia dolegliwości do rozpoznania PBS wynosi przeciętnie 5-7 lat i w tym okresie chora odwiedza średnio 8 lekarzy. Choroba miewa postać przewlekłą lub okresowo zaostrza się, bądź ma charakter postępującego procesu prowadzącego do trwałego uszkodzenia ściany pęcherza moczowego (mały marski pęcherz ). Subiektywne odczucia chorych na PBS oraz zmiany stwierdzane u nich obiektywnie są identyczne jak w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza (IC – interstitial cystitis), dlatego w literaturze medycznej te jednostki traktowane są wspólnie jako PBS/IC. Nazwa „śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego” opisuje konkretne zmiany histopatologiczne, natomiast „zespół bolesnego pęcherza” – charakter epidemiologiczne wskazują, że PBS/IC wystepuje u 15-39% kobiet w wieku rozrodczym. Etiologia PBS/IC pozostaje nadal niewyjaśniona. W ścianie pęcherza moczowego występują różne zmiany i nie wiadomo które z nich są pierwotne, a które wtórne. Ich mnogość i niejednoznaczność są przyczyną wielu teorii mających wyjaśnić podstawy choroby. Ze względu na brak znanego czynnika etiologicznego, stosuje się wiele różnych metod leczenia. Skuteczność niektórych z nich wiązać można z naturalnie występującymi remisjami. Benson wykazał poprawę po zastosowaniu placebo u 35% chorych. W leczeniu IC zarysowują się dwa wyraźne kierunki: leczenie farmakologiczne oraz leczenie zabiegowe. Niemal do każdej metody można zacytować autorów podających ich dużą skuteczność, jak i autorów przedstawiających brak efektów i fizjologia dróg moczowych w kontekście leczenia Zespołu Bolesnego Pęcherza(PBS) i Śródmiąższowego Zapalenia Pęcherza(IC/ICC)Układ moczowy składa się z nerek, moczowodów, pęcherza moczowego oraz cewki moczowej. Nerki są parzystym narządem położonym na tylnej ścianie jamy brzusznej poza jamą otrzewnej (zaotrzewnowo), po obu stronach kręgosłupa lędźwiowego. Każda z nerek zbudowana jest z części wewnętrznej, zwanej rdzeniem, oraz części zewnętrznej, zwanej korą. Każda nerka zbudowana jest z około miliona mikroskopijnych jednostek, które nazywamy nefronami. Każdy nefron składa się kłębuszka nerkowego oraz dołączonego do niego kanalika nerkowego (nazywanego również cewką nerkową). Głównym elementem kłębuszka nerkowego są włosowate naczynia krwionośne, których ściany są tak zbudowane, aby służyły jako filtr dla przepływającej przez kłębuszek moczoweMocz z cewek zbiorczych wlewa się do światła miedniczek nerkowych, skąd, za pośrednictwem moczowodów, dostaje się do pęcherza moczowego. Miedniczka wyściełana jest błoną śluzową, która – otaczając brodawki nerkowe – tworzy kielichy. Przy ujściu moczowodu do pęcherza znajduje się fałd błony śluzowej działający jak zastawka uniemożliwiająca cofanie się moczu z pęcherza moczowego do moczowodu. Ostatni odcinek dróg moczowych tworzy cewka moczowa oddzielona od pęcherza stale napiętym ścian pęcherza Grubość ściany pęcherza zależy od jego wypełnienia. Pusty pęcherz ma ścianę grubości około 10 mm, wypełniony – do 2 mm. Ściana pęcherza moczowego zbudowana jest z trzech warstw:– błony zewnętrznej przechodzi bezpośrednio na otaczające tkanki. Na górnej i tylnej powierzchni pęcherza przylega ona do otrzewnej, – błony mięśniowej pęcherza moczowego składa się z trzech powiązanych ze sobą warstw. Warstwa zewnętrzna i warstwa wewnętrzna mają przebieg podłużny, środkowa przebiega okrężnie. Warstwy mięśniowe są ściśle ze sobą powiązane, gdyż pęczki mięśniowe jednej warstwy przechodzą w drugą. W miejscu ujścia wewnętrznego cewki moczowej warstwa mięśniowa środkowa jest zgrubiała i tworzy zamykający ujście zwieracz pęcherza – błony śluzowej wraz z tkanką podśluzową, która w pustym pęcherzu tworzy fałdy, nie ma ich tylko w trójkącie pęcherza, leżącym między ujściami moczowodów a ujściem cewki moczowej . Fałdy te wygładzają się w miarę wypełniania się pęcherza. Błonę śluzową pokrywa nabłonek wielorzędowy przejściowy. Ponieważ moczowody przebijają ścianę pęcherza ukośnie, powstają przy ich ujściach fałdy błony śluzowej, odgrywające rolę zastawek. Im bardziej pęcherz jest wypełniony, tym silniej fałdy zamykają ujścia moczowodów. Pomiędzy błoną śluzowa a mięśniową znajduje się tkanka podśluzowa, jak wspomniano, nie ma jej jedynie w obrębie trójkąta warstwę ściany pęcherza , którą stanowi błona śluzowa pokryta nabłonkiem przejściowym, będącym pośrednią formą między nabłonkiem jednowarstwowym a wielowarstwowym płaskim. Liczba warstw komórek nabłonka jest zmienna (od 3 do 7) i zależy od stopnia wypełnienia pęcherza. Komórki nabłonka „ślizgają się” względem siebie dzięki pokryciu powierzchni cienką warstwą związków zwanych glikozoaminoglikanami (GAG). Rolę bariery ochronnej ściany pęcherza pełni strefa powierzchowna nabłonka przejściowego. Za jej szczelność odpowiadają w równym stopniu czynniki fizyczne, chemiczne oraz morfologiczne komórek. Uszkodzenie jednego z tych elementów jest przyczyną objawów zaliczanych do PBS/IC. Powierzchnia nabłonka przejściowego pokryta jest tzw. glikokaliksem złożonym z glikozoaminoglikanów , którym przypisuje się istotną rolę w chronieniu ściany pęcherza przed szkodliwym wpływem składników moczu. Uniemożliwiają one przyleganie do nabłonka i wnikanie między jego komórki mikrokryształów, białek, bakterii, a nawet komórek nowotworowych. Właściwości te zawdzięczają wiązaniu cząsteczek wody na swej powierzchni. Ta warstwa wody tworzy środowisko rozdzielające komórki od hipertonicznego moczu. O integralności nabłonka dróg moczowych i jego funkcjonowaniu jako szczelnej bariery decydują także specyficzne połączenia pomiędzy komórkami baldaszkowatymi, tworzone przez białka błon komórkowych . Cała ta struktura chroni ścianę, a jej uszkodzenie prowadzi do poważnych zaburzeń nawet głębszych warstw pęcherza, czego skutkiem są objawy PBS/ z najważniejszych teorii jest zaproponowana przez Parsonsa koncepcja zwiększonej przepuszczalności nabłonka dla szkodliwych substancji zawartych w moczu. Według niej składniki moczu naciekając w głąb ściany pęcherza stają się odpowiedzialne za zmiany, nacieki zapalne. Koncepcja Parsonsa wiąże zmiany histologiczne ściany pęcherza z zaburzeniami ilościowymi i jakościowymi warstwy glikozoaminoglikanów pokrywających urotelium i chroniących komórki nabłonka przed kontaktem z toksynami. Parsons wykazał, że ilość GAG zawartych w moczu u chorych na IC jest mniejsza niż u osób zdrowych. Infiltracja błony śluzowej przez składniki moczu tłumaczy obecność komórek zapalnych w ścianie pęcherza, a estrogeny są jednym z czynników pobudzających ich degranulację – ten mechanizm przyczynia się do znacznie częstszego występowania IC u kobiet niż u PBS/ICFarmakoterapia doustna Zgodnie z koncepcją, iż główną przyczyną IC jest uszkodzenie warstwy glikozoaminoglikanów na powierzchni nabłonka pęcherza, w użyciu są leki mające po podaniu doustnym lub dopęcherzowym odbudowywać strukturę GAG. Do odbudowy ochronnej warstwy glikokaliksu służy siarczan sodowy pentozanu. Lek jest syntetycznym polisacharydem do podawania doustnego. Wydalany jest częściowo z moczem i odkłada się na ścianie pęcherza, odtwarzając polisacharydowy „film” na jej sodowy pentozanu jest najpopularniejszym lekiem doustnym stosowanym u chorych na IC. Oprócz pochodnych pentozanu stosowane są także steroidy, leki przeciw histaminowe, blokery kanału wapniowego oraz trójcykliczne leki dopęcherzowa Parsons wprowadził do praktyki klinicznej dopęcherzowe stosowanie heparyny. Heparyna należy do grupy glikozoaminoglikanów, a odkładając się na powierzchni ściany pęcherza odtwarza warstwę ochronną oraz wykazuje działanie przeciwzapalne. Spośród innych leków stosowanych dopęcherzowo wymienić należy polisiarczan pentozanu sodu, kromoglikan sodu (Intal), lignokainę, kwas hialuronowy, doksorubicynę oraz BCG. Nową formą leczenia dopęcherzowego jest zastosowanie toksyny botulinowej we wstrzyknięciach pod błonę śluzową trójkąta oraz dna pęcherza moczowego. Toksyna botulinowa (BTX-A), ze względu na działanie antycholinergiczne, znalazła zastosowanie w urologii do leczenia neurogennych zaburzeń pęcherza moczowego (zmian spastycznych).Inwazyjne metody leczeniaPierwszą metodą leczenia zabiegowego, stosowaną do dziś, jest rozciągnięcie pęcherza płynem podanym podczas cystoskopii pod ciśnieniem 80 cm H2O, trwające 8 minut . Ponadto proponowano szereg innych metod, jak: sympatektomia, neurotomia krzyżowa, rozcięcie i ponowne zszycie ściany pęcherza oraz elektro-stymulacja nerwów obwodowych. Przezskórna stymulacja elektryczna nerwów (TENS ). Do złagodzenia objawów IC przyczyniać ma się także stosowanie akupunktury. UROFEM – oferujemy leczenie PBS/IC w postaci– płukania pęcherza moczowego wlewkami leku Cyst-u-ron(polisiarczan pentozanu sodu) 1-2 x w tygodniu przez 3 miesiące (kuracja podstawowa)– przezskórnej stymulacji elektrycznej nerwów (TENS – transcutaneous electric nerve stimulation) polegającej na umieszczeniu nad spojeniem łonowym elektrod i zastosowaniu prądów o częstotliwościach od 2 do 50 Hz trwającym do 2 godzinŚródmiąższowe zapalenie pęcherza i Nanomyko | LYME ACADEMYOsoby ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego mają wrażenie, że problemy z pęcherzem moczowym nigdy się nie kończą. Początkowo nie reagują na antybiotyki, a częste ich przyjmowanie, indukuje bakterie oporne i kończy się to nasileniem problemu chronicznej infekcji. Stan ten występuje pięciokrotnie częściej u kobiet niż u schorzenie, uważane jest przez medycynę akademicką za idiopatyczne o nieznanym podłożu i jest nieuleczalne. Choroba ma charakter przewlekły i nawracający. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego bywa nazywane również zespołem bolesnego pęcherza (IC)., dlatego jednym z objawów jest ból pęcherza. Ponadto, bóle krocza, cewki moczowej, miednicy, jąder i pochwy. Chory ma parcie na częste, nierzadko bolesne oddawanie moczu, uczucie pełnego pęcherza i ból podczas stosunku. U mężczyzn schorzenie koreluje z zapaleniem udało się do tej pory ustalić przyczyn śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego, a jedną z teorii jest uszkodzenie lub zwiększenie przepuszczalności nabłonka wyściełającego pęcherz moczowy, które otwiera wrota do toksycznego wpływu składników moczu na głębiej położone warstwy ściany którzy zajmują się problematyką boreliozy, upatrują przyczyn w niektórych koinfekcjach. Mowa tu o mycoplasmie i blisko spokrewnionej bakterii zwanej ureoplasmą. Mycoplasma i ureaplasma są najmniejszymi ze wszystkich bakterii. Są to obligatoryjne drobnoustroje wewnątrzkomórkowe – co oznacza, że ​​muszą żyć wewnątrz komórek gospodarza, aby przeżyć. Najczęstsze gatunki występujące w drogach moczowych i rozrodczych to Ureaplasma urealyticum i Mycoplasma hominis. Okazuje się jednak, że mikroby są bardzo powszechne i często spotykane są u ludzi, którzy nie mają żadnych objawów. Dlatego wielu lekarzy pomija związek pomiędzy mykoplazmą / ureaplazmą a problemami z pęcherzem, a eksperci zdefiniowali je jako naturalną część flory do infekcji jest zatem układ odpornościowy. Osłabiony infekcją Lyme organizm, rozbudza patogenne składniki mikroflory, które wcześniej nie stanowiły problemu dla żywiciela. Mycoplasma i ureaplasma słabo reagują na syntetyczne antybiotyki, podobnie jak większość koinfekcji Lyme. Żyją wewnątrz komórek, rosną bardzo powoli i występują w bardzo niskich stężeniach. Antybiotyki szybciej zniszczą naturalną florę bakteryjna, niż wytropią i unicestwią ukryte w tkankach drobnoustroje, pozbawione ściany komórkowej. Mycoplasma jest koinfekcją numer jeden i podobnie jak borrelia, może przetrwać każde Nanomyko zapewnia najbardziej praktyczne rozwiązanie. Hamuje te rodzaje drobnoustrojów które stanowią problem, ale nie zakłóca normalnej flory, dzięki czemu może być używany przez dłuższy czas. Nanomyko redukuje również stany zapalne i wzmacnia funkcje immunologiczne organizmu. Jednym ze składników suplementu jest zamknięty w nanoliposomy olejek z liści drzewa herbacianego (Melaleuca alternifolia). Wykazuje on doskonałą skuteczność przeciw bakteriom odpornym na antybiotyki, a w formuje liposomalnej, wykazuje nawet dziesięciokrotnie większą efektywność w eliminowaniu mikroorganizmów. Dodatkowo liposomy zwiększają jego stabilność i jego bioprzyswajalność. Mycoplasma uszkadza komórkę, zaburza prace mitochondriów (fabryczek energii). Fosfolipidy z których zbudowany jest liposom regenerują uszkodzoną komórkę. A zatem podwójne działanie bakteriobójcze oraz to zabójca również dla Staphylococcus aureus (gronkowiec złocisty), Candidy albicans, Pseudomonas aeruginosa (pałeczka ropy błękitnej). Konieczna jest zmiana paradygmatu w leczeniu chorób zakaźnych, aby zapobiec nadużywaniu antybiotyków, a w stosownych przypadkach należy rozważyć dla nich alternatywy. Istnieje już kilka nieantybiotycznych podejść do leczenia i zapobiegania infekcji w chorobie Lyme, w tym Nanobarto, Nanoborrel, Nanobab. Terapie tymi suplementami są postrzegane pozytywnie przez wielu pacjentów, ponieważ często nie są wspomagane konwencjonalną terapią, nie generując efektów ubocznych. Dodaj do koszykaStrona poświęcona pacjentomŚródmiąższowe zapalenie pęcherza (IC, ang. interstitial cystitis, łac. cystitis interstitialis) jest specyficzną chorobą, którą trudno jednoznacznie zdefiniować, a jeszcze trudniej leczyć. Najogólniejsza definicja charakteryzuje ją jako zespół dolegliwości bólowych, takich jak ból w obrębie miednicy mniejszej, ból przy wypełnianiu pęcherza, ustępujący po jego opróżnieniu, częstomocz – wielokrotne (powyżej 8 razy na dobę) oddawanie z powodu bolesnych parć niewielkich ilości moczu – dzienny i nocny (co najmniej dwa razy w nocy pacjent musi skorzystać z toalety) przy braku innych zaburzeń i chorób, które mogłyby te dolegliwości wywoływać. Z tego powodu rozpoznanie IC opiera się na wykluczeniu innych przyczyn, dających takie same objawy. To sprawia, że choroba wykrywana jest bardzo późno, od pierwszych objawów do postawienia diagnozy mija zwykle od 3 do 10 lat. Charakterystycznym „obrazem” dla tego schorzenia jest, jak podaje prof. dr hab. Piotr Radziszewski, „pacjentka [IC dotyka znacznie częściej kobiet – przyp. red.], która trafia do urologa, trzymając w ręku listę wszelkich leków stosowanych w leczeniu bakteryjnego zapalenia pęcherza, plik wyników wykonanych badań, wymieniająca szereg gabinetów, w których dotychczas, w swoim mniemaniu, była nieskutecznie leczona” (Radziszewski… 2005; 56). Tyle że wtedy najczęściej choroba jest już zaawansowana w takim stopniu, że jej leczenie, i tak trudne (por. następny podrozdział), staje się jeszcze celu rozpoznania śródmiąższowego zapalenia pęcherza trzeba wykluczyć inne przyczyny, takie jak bakteryjne zapalenie pęcherza, nowotwory dróg moczowych i rodnych, kamica nerek i pęcherza, uchyłek cewki moczowej, infekcje narządów płciowych. Uwaga: jeżeli parcia, częstomocz i ból w podbrzuszu dokuczają tylko za dnia, ustępując w nocy, może to być objawem zespołu jelita nadwrażliwego. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza bierze się też pod uwagę, gdy pojemność pęcherza jest mniejsza niż 350 ml, a pacjent odczuwa parcie przy jego wypełnieniu płynem o objętości ok. 150 ml (lub mniejszej). Najważniejszym potwierdzeniem choroby są zmiany w strukturze pęcherza, obserwowane w cystoskopii, a także badaniu histopatologicznym (z pobranych wycinków). Przez długi czas za czynnik określający obecność IC uważano owrzodzenie pęcherza (tzw. wrzód Hunnera, od nazwiska lekarza, który jako pierwszy go zaobserwował), ale dziś wiadomo, że jego brak wcale nie wyklucza choroby. Podobnie niemiarodajny okazał się test Pearsona, badający reakcję bólową pacjentów po podaniu do pęcherza chlorku potasu – jego wynik nie musi przesądzać o obecności lub nieobecności śródmiąższowego zapalenia pęcherza. W obrazie histopatologicznym istotny element w rozpoznaniu IC stanowi obecność komórek dla śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest nagły początek choroby (bez konkretnej przyczyny), a także samoistne ustępowanie objawów na kilka miesięcy, po których następuje nawrót choroby i jej ustabilizowanie na dłuższy czas. Pacjenci z IC często w dzieciństwie przechodzili infekcje dróg moczowych, prawie połowa z nich cierpi na alergie lub choroby diagnostyce śródmiąższowego zapalenia pęcherza należy wykonać następujące badania:badanie moczu (ogólne i posiew, jeśli są wskazania – również dobową zbiórkę moczu) – by wykluczyć infekcje bakteryjne i choroby nerek,USG jamy brzusznej (zwłaszcza pęcherza i nerek) – w celu wykluczenia różnego nowotworów i nieprawidłowości w budowie tych narządów, a także oceny zalegania moczu w pęcherzu,badanie urodynamiczne – aby wykluczyć nadreaktywność pęcherza,cystoskopię z biopsją – do oceny obrazu ścian pęcherza i komórek nabłonka na górę stronyPrzyczyny chorobyPrzyczyny choroby nie są obecnie jednoznacznie stwierdzone. Istnieją różne teorie dotyczące tego, co może powodować śródmiąższowe zapalenie pęcherza, ale ze względu na brak ścisłej definicji choroby, trudno też precyzyjnie określić czynniki, które ją z najstarszych koncepcji głosiła, że IC to efekt owrzodzenia pęcherza (wrzodu Hunnera), dziś jednak wiadomo, iż nieobecność wrzodu nie wyklucza choroby. Inne przypuszczenia mówią o infekcjach, alergiach i zaburzeniach neurogennych jako przyczynach powstawania śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Nie uzyskały one jednak potwierdzenia. Dużą popularnością cieszy się hipoteza wskazująca jako czynnik powodujący IC naruszenie warstwy ochronnej glikozoaminoglikanów – związków chemicznych znajdujących się w nabłonku pęcherza, co pozwala alergenom, bakteriom, toksynom itp. podrażniać pęcherz. To natomiast wywołuje objawy choroby. Funkcjonuje też pogląd, że śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest efektem różnych zaburzeń pęcherza, w pewnym sensie ich końcowym etapem – albo odwrotnie: że istnieje jedna, jeszcze niepoznana przyczyna, która powoduje te różne zaburzenia. Z tego też powodu IC bywa traktowane jako zespół objawów, a nie odrębna jednostka na górę stronyLeki stosowane w ICLeczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest bardzo trudne. Ze względu na brak jednoznacznego stwierdzenie przyczyn choroby, nie ma konkretnego leku czy grupy leków, których zastosowanie gwarantowałoby w pełni skuteczne leczenie. Dlatego obecnie wykorzystywane metody mają raczej na celu złagodzić objawy IC, niż definitywnie usunąć przyczyny schorzenia. Pacjentom podawane są więc różnorodne leki, często pierwotnie używane do leczenia zupełnie innych chorób. Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza u części chorych dochodzi do samoistnych remisji (cofnięcia objawów), u innych natomiast po ustąpieniu objawów dochodzi do nawrotów, co utrudnia miarodajne stwierdzenie, która z form terapii daje najlepsze leczeniu IC stosuje się zarówno leki podawane doustnie, jak i dopęcherzowo (w postaci wlewów). Leki doustne ● Polisiarczan pentosanu sodu (PPS) – wydzielany z moczem, uszczelnia uszkodzoną warstwę glikozoaminoglikanów nabłonka pęcherza. Efekty terapii występują po kilku miesiącach (producent leku zawierającego PPS – Elmironu zaleca stosowanie go przez 9 miesięcy trzy razy na dobę). Lek niezarejstrowany w Polsce. ● Leki antyhistaminowe – w IC dużą rolę odgrywa nadmierny wzrost i aktywacja komórek tucznych (mastocytów). Ich główny mediator to histamina, powodująca ból. ● Trójcykliczne leki antydepresyjne ( Amitryplina, Imipramina) – mające działanie cholinolityczne, obwodowe i ośrodkowe. Wykazują ośrodkowe działanie antyhistaminowe, a także hamują wychwyt zwrotny noradrenaliny i serotoniny. W terapii IC zmniejszają ból, parcia naglące, częstomocz, potrafią zwiększyć czynnościową pojemność pęcherza. Jednakże istniejące dane nie określają długotrwałej skuteczności i bezpieczeństwa stosowania tego typu leków. Dodatkowo istotnym czynnikiem są skutki uboczne, nierzadko nie do przyjęcia przez pacjentów. ● Leki przeciwzapalne: a) Sterydy – polskie piśmiennictwo ostrożnie podaje prednizon. Znacznie obszerniej wypowiadające się na temat tej terapii opracowania amerykańskie zalecają stosowanie (w następującej kolejności): hydrokortyzonu, triamcinolonu, innych sterydów, prednisolonu. W doświadczeniach zachodnich sterydów rzadko używa się w terapii doustnej ze względu na drastyczne skutki uboczne. Znacznie częściej są one składnikiem mieszanek leków stosowanych dopęcherzowo (tzw. intravesical coctails), por. Leki stosowane Montelukast (Singulair®) – lek używany w leczeniu Niesterydowe leki Kwas tiapofrenowy (Surgam®) – stosowany w chorobach reumatycznych, działa przeciwzapalnie (należy do NLPZ) i przeciwbólowo (również w stanach zapalnych tkanek miękkich), zmniejsza obrzęk.● Cymetydyna – antagonista receptora H2.● Hydroksyzyna – antagonista receptora H1. Niegdyś stosowana w terapii IC, obecnie niezalecana.● Leki antycholinergiczne/antymuskarynowe, rozkurczowe:a) oksybutynina (Driptane®, Ditropan®),b) tolterodyna (Detrusitol®),c) solifenacyna (Vesicare®),d) daryfenacyna (Darifenacin®),e) propiweryna (Mictonorm®, Mictonetten®)*,f) propantelina (Corrigast®) – lek osłabiający perystaltykę układu pokarmowego,g) chlorek trospium (Spasmo-Lyt®, Spasmex®)*, *leki niezarejestrowane w Polsce.● Gabapentyna (Neurontin®) – lek przeciwpadaczkowy.● Fenazopirydyna – ma działanie antybakteryjne i silnie przeciwbólowe. Leki zawierające tę substancję są w USA oficjalnie zarejestrowane przez Foods and Drugs Administration jako leki na IC. Z zarejestrowanych w Polsce leków fenazopirydynę zawiera Nefrecil. Ponieważ jednak jest to lek przeciwbakteryjny, a polskie opracowania urologiczne wciąż zaprzeczają możliwości bakteryjnego podłoża IC, w Polsce terapia tą substancją jest praktycznie nieznana (piśmiennictwo urologiczne nie podaje jej w rejestrze metod leczniczych).● Doxorubicyna (Adriamycin®) – lek stosowany w chemioterapii. Eksperymentalnie stosowany, wykazywał u niektórych pacjentów pozytywne działanie w leczeniu IC.● Metotreksat – cytostatyk używany w chemioterapii. Eksperymentalnie stosowany, wykazywał u niektórych pacjentów pozytywne działanie w leczeniu IC.● Mizoprostol (Cytotec®) – analog prostaglandyny E1. Lek stosowany przy profilaktyce i leczeniu wrzodów żołądka spowodowanych przewlekłą terapią NLPZ.● Nifedypina – bloker kanału wapniowego.● Siarczan chondroityny i kwercetyna (jeden z flawonoidów) – występujące w niezarejestrowanym w Polsce CystoProteku®. Doustne suplementy ● L-arginina – substrat syntazy tlenku azotu (chorzy na IC wykazują zmniejszoną aktywność tego enzymu). ● Pycnogenol – wyciąg z sosny śródziemnomorskiej, jeden z najsilniejszych antyoksydantów. Nieznany w polskim piśmiennictwie urologicznym, wskazywany jako pomocny w terapii IC przez pacjentów amerykańskich.● Kwas alfaliponowy – jego skuteczność jest poddawana przez lekarzy amerykańskich w wątpliwość.● Aloes – roślina, której sok znany jest od wieków z właściwości regenerujących i wspomagających gojenie ran.● Kwas hialuronowy – w postaci kapsułek zawierających wyciąg z grzebienia kogutów. Leki dopęcherzowe ● Heparyna – glikozoaminoglikan (GAG). Prymarnie, jako antykoagulant, zapobiega nadmiernemu krzepnięciu krwi. W terapii IC wykorzystywane jest jej działanie przeciwzapalne i odtwarzające warstwę GAG nabłonka pęcherza. ● Dimetylosulfotlenek (DSMO) – jeden z najstarszych dopęcherzowych preparatów stosowanych w terapii IC. W leczeniu stosowany jest preparat Rimso®-50. Działa przeciwzapalnie, modyfikuje syntezę kolagenu, a także wpływa na przewodnictwo nerwowe. Obecnie rzadko używa się go samodzielnie, częściej wchodzi w skład mieszanek, łącznie ze sterydami, heparyną lub PPS i lignocainą. Niezarejestrowany w Polsce. ● Kwas hialuronowy (Cystistat®) – substancja regenerująca uszkodzoną warstwę glikozoaminiglikanów oraz działająca przeciwzapalnie. Niezarejestrowany w Polsce. ● Polisiarczan pentosanu sodu (Cyst-u-ron®) – działanie identyczne jak w formie doustnej, tyle że miejscowe. ● Siarczan chodroityny (Uracyst®-S) – lek regenerujący uszkodzoną warstwę GAG, stosowany również w niektórych postaciach nadreaktywności pęcherza. Niezarejestrowany w Polsce. ● Chlorek oxybutyniny – podawany dopęcherzowo (często w mieszankach, por. niżej), wykazuje podobne działanie, jak w formie doustnie, ale bez typowych objawów ubocznych (głównie suchości w ustach). ● Kromoglikan disodowy (np. Nalcrom®) – substancja hamująca wzrost komórek tucznych. Lek stosowany w chorobach jelit (wrzodziejące zapalenie jelit), ma działanie przeciwalergiczne. W podaniu dopęcherzowym zmniejsza u niektórych pacjentów dolegliwości, jednakże objawy szybko wracają. ● Oksychlorosen sodowy (Clorpactin®) – substancja łącząca kwas podchlorawy i sól sodową kwasu dodecylobenzenosulfonowego (bakteriobójczego detergentu). Obecnie niezalecany w leczeniu IC!* ● Azotan srebra – substancja o działaniu bakteriobójczym, odkażającym, ściągającym. Stosowany głównie w przypadku krwawienia pęcherza, często w połączeniu z hydrodystensją pęcherza. Obecnie niezalecany jako lek w IC!* ● Sterydy – silne leki przeciwzapalne (hydrokortyzon, triamcinolon, ewentualnie inne). Najczęściej stosowane w mieszankach zawierających dodatkowo DSMO oraz znieczulającą lignokainę i regenerującą warstwę GAG heparynę lub PPS. Dopęcherzowe stosowanie sterydów nie jest zarejestrowane w Polsce jako dopuszczalne. ● Bacillus Calmette-Guérin (BCG) – pierwotnie szczepionka przeciwko gruźlicy. Odpowiedzialna za stymulowanie cytokin związanych z limfocytami Th1. Stosowana w niektórych przypadkach raka pęcherza. *za International Painful Bladder Foundation. Leki dopęcherzowe wymagają podania ich za pomocą cewnika. Mając jednak działanie miejscowe, potrafią szybciej i skuteczniej dotrzeć do chorego miejsca, nie powodując przy tym ogólnoustrojowych skutków ubocznych (jak terapia doustna).Powrót na górę stronyInne metody leczeniaW leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza wykorzystuje się również inne metody. Są one zaliczane przez International Painful Bladder Foundation do metod eksperymentalnych. Jedna z nich polega na wstrzykiwaniu neurotoksyn porażających te włókna nerwowe, które odpowiadają za patologiczną reakcję pęcherza. Prowadzi to do zmniejszenia bólu. Stosowanymi substancjami są waniloidy (kapsaicyna i resiniferatoksyna) oraz toksyna botulinowa. Działają one wybiórczo na włókna nerwowe i nie powodują uszkodzeń innych nerwów. Czas poprawy, w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta, wynosi od dwóch do sześciu miesięcy, potem zabieg trzeba powtórzyć. U części pacjentów następuje tylko czasowe, nieregularne zmniejszenie dolegliwości. Odnotowano przypadek nasilenia objawów choroby po ustąpieniu efektu botuliny. Ta forma terapii ma zastosowanie głównie w przypadku, gdy śródmiąższowe zapalenie pęcherza ma podłoże neurogenne i podawane leki nie przynoszą leczeniu IC stosuje się też takie zabiegi chirurgiczne, jak hydrodystensja. Polega ona na rozciąganiu pęcherza w czasie cystoskopii podawanym pod ciśnieniem do pęcherza płynem. Do zabiegów pomagających zwalczyć ból poprzez odnerwienie pęcherza należą: neurotomia krzyżowa (przecięcie nerwów splotu krzyżowego), rozcięcie i ponowne zszycie ściany pęcherza, sympatektomia (usunięcie zwojów współczulnych). Denerwacje nie są zalecane przez International Painful Bladder Foundation. Do zabiegów chirurgicznych należy augmentacja pęcherza (powiększanie go za pomocą fragmentu jelita),a także cystektomia, czyli usunięcie pęcherza, częściowe lub całkowite. W tym ostatnim przypadku usunięty pęcherz zastępuje się zbiornikiem lub zastępczym pęcherzem jelitowym albo mocz odprowadzany jest do wstawki z jelita cienkiego (tzw. wstawka Brickera). Usunięcie pęcherza nie przynosi pożądanych efektów, jeśli zmiany obejmują pozostawione fragmenty (trójkąt, cewkę) oraz w przypadku centralnej sensytyzacji. Ze względu na inwazyjny charakter tych zabiegów stosuje się je, gdy zawiodą pozostałe metody terapii śródmiąższowego zapalenia pęcherza wykorzystywana jest także neurostymulacja nerwów (za pomocą elektrod, przez które płynie prąd o różnym natężeniu), a także metody obejmujące również psychikę pacjenta: psychoterapię, terapie behawioralne (np. biofeedback). Podejmowane są próby z podawaniem pacjentom tlenu hiperbarycznego (HBO, Hyperbaric Oxygenation). Z nowszych eksperymentów warto odnotować terapią genową. Należy też pamiętać o odpowiedniej diecie (por. niżej), która jest podstawą przy łagodzeniu dolegliwości związanych ze śródmiąższowym zapaleniem Bartosz (2007), Przegląd metod leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza, [w:] ‘Urologia Polska’, 2007/8/1(41), Jane M. (2007), Painful Bladder Syndrome/Interstitial Cystitis: Diagnosis[and]Treatment,[za:] Piotr, Wroński Stanisław, Majewski Mariusz (2005), Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Patofizjologia, diagnostyka i leczenie, [w:] Nietrzymanie moczu u kobiet. Patologia, diagnostyka, leczenie, pod red. Tomasza Rechbergera i Jerzego A. Jakowickiego, na górę stronyCopyright © by Karolina Sykulska 2006-2020. Korzystanie z portalu i forum jest równoznaczne z akceptacją noty zapalenie pęcherza moczowego: uproszczone rozpoznanie i leczenieBruce S. Kahn, MD, FACOG1 Tresa Lombardi, MD2Podstawą indywidualizacji leczenia u pacjentek ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego są algorytmy oparte na ocenie klinicznej stosowane w warunkach KLUCZOWEWstrzyknięcie środka znieczulającego do pęcherza moczowego jest zabiegiem, który można wykorzystywać zarówno w diagnostyce, jak i leczeniu śródmiąższowego zapalenia objawy „drożdżycy” bez wyraźnej wydzieliny lub wulwodynii również mogą być w rzeczywistości epizodami bólu w przebiegu śródmiąższowego zapalenia pęcherza, który jest udzielony do zapalenie pęcherza moczowego i zespół bolesnego pęcherza uznaje się obecnie za jedną jednostkę chorobową (IC/BPS – interstitial cystitis/bladder pain syndrome) u kobiet z przewlekłym bólem w obrębie miednicy. Częstość występowania tego zespołu wynosi od 2,7 do 6,5%, co odpowiada liczbie 3,3-7,9 miliona kobiet w Stanach Dokładność tych danych jest ograniczona z powodu różnic definicji IC/BPS oraz niedostatecznej rozpoznawalności tego Na szczęście obecnie dostępne jest proste i skuteczne leczenie. Większość pacjentek z IC/BPS można leczyć z wykorzystaniem wydajnych algorytmów opartych na ocenie klinicznej w warunkach ambulatoryjnych, uzyskując istotne zmniejszenie nasilenia objawów. Ustalenie rozpoznania i planu postępowania może być jednak trudnym zadaniem dla lekarzy, którzy nie mają doświadczenia w leczeniu IC/BPS. W niniejszym artykule przedstawiono zasady efektywnego rozpoznawania oraz skutecznego leczenia IC/ „śródmiąższowe zapalenie pęcherza” został użyty po raz pierwszy w 1887 roku i od tego czasu wyewoluował w pojęcie, którym posługujemy się Najprostsza definicja IC/BPS podana przez American Urological Association (AUA) to „nieprzyjemne uczucie (ból, ucisk lub dyskomfort) odczuwane jako mające związek z pęcherzem moczowym, wiążące się z objawami z dolnych dróg moczowych trwającymi dłużej niż 6 tygodni, przy braku zakażenia i innych dających się zidentyfikować przyczyn”.4W 1988 roku National Institute of Diabetes and Digestion and Kidney Disease (NIDDK) opracował rygorystyczne kryteria diagnostyczne dla potrzeb badań nad IC. Niestety, te kryteria stały się de facto definicją wykorzystywaną do rozpoznawania choroby mimo kontrowersji związanych z tym, że u wielu pacjentek z objawami IC w cystoskopii nie stwierdza się klasycznych cech (takich jak wybroczyny lub wrzody Hunnera). Ocenia się, że kryteria NIDDK nie pozwalają na ustalenie rozpoznania u 60% pacjentek z W związku z tym International Continence Society zaproponowało termin „zespół bolesnego pęcherza”, do którego odnosi się bardziej liberalna definicja podana o nietrzymaniu moczuŚródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego DefinicjaNajogólniejsza definicja śródmiąższowego zapalenia pęcherza (IC – ang. interstitial cystitis) charakteryzuje chorobę jako zespół dolegliwości bólowych, takich jak: ból w obrębie miednicy mniejszej, ból przy wypełnianiu pęcherza, ustępujący po jego opróżnieniu, częstomocz – wielokrotne (powyżej 8 razy na dobę) oddawanie z powodu bolesnych parć niewielkich ilości moczu – dzienny i nocny (co najmniej dwa razy w nocy pacjent musi skorzystać z toalety) uczucie wzrostu ciśnienia w miednicy albo pęcherzu bolesność związana ze stosunkami płciowymi u mężczyzn uczucie dyskomfortu w prąciu/mosznieprzy braku innych zaburzeń i chorób, które mogłyby te dolegliwości śródmiąższowe pęcherza rozpoznaje się po wykluczeniu innych czynników, które mogą wywoływać podobne objawy oraz po spełnieniu szeregu kryteriów (w zależności od definicji są to kryteria histologiczne, morfologiczne, czynnościowe lub też dotyczące jakości życia).Niejasność, co do sformułowania czym naprawdę jest zapalenie śródmiąższowe pęcherza powoduje, że badania epidemiologiczne tej jednostki chorobowej są bardzo trudne, a ich wyniki rozbieżne. Nie bez znaczenia dla epidemiologii IC ma obserwacja, czy występują inne choroby, głównie o podłożu autoimmunologicznym. Stwierdzono częstsze występowanie fibromialgii, choroby Leśniowskiego – Crohna, tocznia rumieniowatego układowego, a także zespołu przewlekłego zmęczenia, zespołu jelita drażliwego, alergii oraz migrenowych bólów zapalenie pęcherza moczowego jest jednym z tych przewlekłych schorzeń zapalnych, których etiologia, patogeneza, jak i symptomatologia pozostaje w znacznej mierze nieznana, co spowodowane jest brakiem jednoznacznej, łatwej do interpretacji definicji IC. To sprawia, że choroba wykrywana jest bardzo późno, od pierwszych objawów do postawienia diagnozy mija zwykle od 3 do 10 lat. Diagnostyka W celu rozpoznania śródmiąższowego zapalenia pęcherza trzeba wykluczyć inne przyczyny, takie jak: bakteryjne zapalenie pęcherza, nowotwory dróg moczowych i rodnych, kamica nerek i pęcherza, uchyłek cewki moczowej, infekcje narządów zapalenie pęcherza bierze się też pod uwagę, gdy pojemność pęcherza jest mniejsza niż 350 ml, a pacjent odczuwa parcie przy jego wypełnieniu płynem o objętości ok. 150 ml (lub mniejszej). Najważniejszym potwierdzeniem choroby są zmiany w strukturze pęcherza, obserwowane w cystoskopii, a także badaniu histopatologicznym (z pobranych wycinków). W obrazie histopatologicznym istotny element w rozpoznaniu IC stanowi obecność komórek rozpoznaje się automatycznie w przypadku obecności wrzodu Hunnera lub min. dwóch spośród następujących kryteriów:Ból przy wypełnieniu pęcherza, ustępujący przy jego opróżnianiuból w obrębie miednicy mniejszejwystępowanie glomerulacji w trakcie cystoskopiizmniejszenie podatności w trakcie cystomanometriiCharakterystyczny dla śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest nagły początek choroby (bez konkretnej przyczyny), a także samoistne ustępowanie objawów na kilka miesięcy, po których następuje nawrót choroby i jej ustabilizowanie na dłuższy czas. Pacjenci z IC często w dzieciństwie przechodzili infekcje dróg moczowych, a prawie połowa z nich cierpi na alergie lub choroby autoimmunologiczne. Przy diagnostyce śródmiąższowego zapalenia pęcherza zalecane są poniżej wymienione badania:Ogólne badanie moczu, posiew oraz dobowa zbiórka moczuUSG jamy brzusznejCystoskopia z biopsjąBadanie urodynamiczne Leczenie Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest bardzo trudne. Ze względu na brak jednoznacznego stwierdzenia przyczyn choroby, nie ma konkretnego leku czy grupy leków, których zastosowanie gwarantowałoby w pełni skuteczne leczenie. Dlatego obecnie wykorzystywane metody mają raczej na celu złagodzić objawy IC, niż definitywnie usunąć przyczyny schorzenia. Leczenie farmakologiczne:W leczeniu IC stosuje się zarówno leki podawane doustnie, jak i dopęcherzowo (w postaci wlewów).Farmakoterapia doustna:Polisiarczan pentosanu sodu (PBS)Trójcykliczne leki antydepresyjneLeki antyhistaminoweBlokery kanału wapniowegoInne: hydroksyzyna, sterydy, niesterydowe leki przeciwzapalne, opioidyFarmakoterapia dopęcherzowa: Kwas hialuronowy DMSO (dwumetylosulfotlenek) Heparyna Inne: kapsaicyna, resiniferotoksyna, toksyna botulinowa, lidokainaLeczenie zachowawcze:BiofeedbackNeurostymulacja nerwówPodawanie tlenu hiperbarycznegoTerapia genowaLeczenie operacyjne: Koagulacja Resekcja przezcewkowa Odnerwienie Ilecystoplastyka Cystektomia Hydrodystensja pęcherza moczowegoLiteratura: Dybowski Bartosz (2007), Przegląd metod leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza, ‘Urologia Polska’, 2007/8/1(41), Radziszewski Piotr, Wroński Stanisław, Majewski Mariusz (2005), Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Patofizjologia, diagnostyka i leczenie, [w:] Nietrzymanie moczu u kobiet. Patologia, diagnostyka, leczenie, pod red. Tomasza Rechbergera i Jerzego A. Jakowickiego, Piotr, Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (IC), zespół bolesnego pęcherza (ZBP), „Kwartalnik NTM”, nr 1 (28) 2009, s. 6-7 Zapalenie pęcherza to dolegliwość typowo kobieca. W czasie połogu i karmienia piersią zdarza się niezwykle często. We wczesnym połogu to efekt obrażenia pęcherza moczowego podczas porodu, obniżenia ciśnienia w pęcherzu moczowym, zakażenie okołoporodowe okolic intymnych, założenie cewnika do pęcherza moczowego. Po połogu i na Co to jest zapalenie pęcherza?W warunkach fizjologicznych (prawidłowych) drogi moczowe są jałowe, czyli nie występują w nich żadne drobnoustroje. Do zakażenia dochodzi najczęściej przez cewkę kobiet, z powodu małej odległości pomiędzy ujściem cewki moczowej a przedsionkiem pochwy i odbytu, bakterie łatwiej przedostają się do pęcherza moczowego. Niepowikłane zapalenie pęcherza moczowego to najczęstsza infekcja dróg moczowych. U niektórych kobiet występuje wielokrotnie w ciągu choruje na zapalenie pęcherza?Częstość występowania zakażeń układu moczowego zależy od wieku i płci. W wieku niemowlęcym problem dotyczy częściej chłopców, co wynika z częstszego występowania wad rozwojowych układu ukończeniu 1. roku życia sytuacja się odwraca. Częstotliwość zakażeń układu moczowego znacznie wzrasta wraz z rozpoczęciem aktywności seksualnej i występuje u kobiet nawet 50 razy częściej niż u 60. roku życia z powodu rozrostu gruczołu krokowego i zastoju moczu zwiększa się chorobowość u mężczyzn, jednak to wciąż kobiety chorują 2 razy zapalenia pęcherzaObjawy zapalenie pęcherza u dorosłych:ból, pieczenie lub kłucie podczas oddawania moczuparcie na mocz i dyskomfort w dolnej części brzucha częste oddawanie moczu, bardzo małymi porcjamimocz ciemny, mętny, o zmienionym zapachukrwiomocz, czyli mocz z widoczną krwiąstany podgorączkowe i gorączkaból w dolnej części pleców (okolica lędźwiowa), ból brzucha (bezpośrednio nad kością łonową)ogólne złe samopoczucieObjawy zapalenia pęcherza u dzieci:Zapalenie pęcherza moczowego może dotyczyć również dzieci, a objawy mogą się częściowo różnić od tych obserwowanych u niepokojącymi są:zwiększenie częstotliwości mikcji (oddań moczu)ból przy oddawaniu moczuparcie na moczprzypadkowe moczenie w ciągu dniazmętnienie i zmieniony zapach moczudyskomfort w dolnych partiach jamy brzusznejdrażliwośćosłabieniezmniejszenie apetytuwymiotyZapalenie pęcherza - kiedy do lekarza?Dzieci i mężczyźni powinni udać się do lekarza przy każdorazowym wystąpieniu zapalenia pęcherza przy braku poprawy po leczeniu, w przypadku nawrotu dolegliwości bądź jeżeli zapalenie występuje częściej niż 3 razy w roku. Konsultacji lekarskiej wymaga również zapalenie pęcherza moczowego u kobiet w względu na płeć i wiek, skontaktuj się z lekarzem jeżeli wystąpią:gorączka i dreszczeból okolicy lędźwiowejnudności i wymiotyogólnie złe samopoczuciePrzyczyny zapalenia pęcherzaNajczęstszą przyczyną zapalenia pęcherza moczowego jest zakażenie bakteryjne. Obecność drobnoustrojów w drogach moczowych powyżej zwieracza pęcherza moczowego powoduje stan biorą się bakterie w miejscu, gdzie nie powinno ich być? Przyczyn jest kilka:przeniesienie bakterii, głównie Escherichia coli, z okolic odbytu do cewki moczowej (problem dotyczy zwłaszcza kobiet, ze względu na krótką cewkę moczową oraz małą odległość pomiędzy odbytem a ujściem cewki moczowej)stosunek płciowynieprawidłowa higiena intymnaPomimo że infekcje bakteryjne są najczęstszą przyczyną zapalenia pęcherza moczowego, do stanu zapalnego może doprowadzić również szereg innych czynników niezakaźnych, w okolicach cewki moczowej, np. w wyniku stosowania perfumowanego mydła lub innych zapachowych produktów do kąpieli czy dezodorantów intymnychstosowanie tamponówantykoncepcja dopochwowaniektóre leki, np. cyklofosfamid i ifosfamid stosowane w chemioterapiiradioterapia okolic miednicydługotrwałe stosowanie cewnikaniepełne opróżnianie pęcherza w wyniku ciąży i połogu lub nieprawidłowe opróżnianie, które może być spowodowane przez guz bądź, u mężczyzn, powiększenie prostatymenopauza – kobiety w trakcie lub po menopauzie są narażone na częstsze zapalenia pęcherza moczowego ze względu na zmniejszenie wydzieliny z pochwy i zmianę składu fizjologicznej flory bakteryjnej w następstwie ustania hormonalnej czynności jajnikówu mężczyzn, wraz z wiekiem, następuje zmniejszenie aktywności przeciwbakteryjnej wydzieliny gruczołu krokowegopowikłania innych chorób, np. zakażenia nerek, cukrzycy, nieprawidłowości w obrębie gruczołu krokowego, kamienie nerkowe, urazy rdzenia kręgowegoRozpoznanie i diagnostyka zapalenia pęcherza Zapalenie pęcherza moczowego można rozpoznać po charakterystycznych Polsce większość ostrych infekcji pęcherza moczowego wywoływanych jest przez określone gatunki bakterii o znanej lekowrażliwości, czyli stopniu wrażliwości danego drobnoustroju na konkretny tę wiedzę, można zastosować skuteczne leczenie bez wykonywania posiewu moczu z antybiogramem1 – badania, które daje informację o gatunku bakterii wywołującej infekcję i jej wrażliwości na antybiotyki. Takie podejście nazywane jest leczeniem podstawie badań prowadzonych w całym kraju eksperci z Narodowego Instytutu Leków co roku ustalają wytyczne, jakie antybiotyki i w jakiej kolejności powinny być stosowane w określonych bakteriologiczne, podobnie jak inne badania laboratoryjne, wykonywane są tylko w niektórych przypadkach zapalenia pęcherza. Robi się je, jeżeli typowe leczenie jest nieskuteczne lub kiedy nie ma pewności, czy to bakterie są przyczyną przypadku nawracającego zapalenia pęcherza moczowego lub/i braku reakcji na zastosowane leczenie zgodne z antybiogramem1, lekarz może zalecić wykonanie dalszych badań:USG układu moczowegoRTGTomografii komputerowej ze środkiem cieniującymPoszerzona diagnostyka może być wskazana, gdy pierwotną przyczyną objawów jest inne schorzenie, np.:wady rozwojowe,kamica,zastój moczu,torbiele,ropień nerki,ropień okołonerkowy,zapalenie zapalenia pęcherzaLeczenie przeciwbakteryjne niepowikłanej infekcji trwa do 10 dni - przeważnie 3-5 dni. Przy nawracających infekcjach zajmuje to 7-14 leków pierwszego wyboru przy zapaleniu pęcherza zalicza się:furazydynę (czas leczenia 3-5 dni)sulfametoksazol z trimetoprimem (czas leczenia 3 dni)trimetoprim (czas leczenia 3 dni)fosfomycynę (podaje się jednorazowo)alternatywnie fluorochinolony (czas leczenia 3 dni)Fluorochinolony są bardzo skuteczne w leczeniu niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego, jednak ich nieuzasadnione stosowanie może przyczyniać się do narastania antybiotykooporności leki drugiego wyboru sięga się, gdy nie można zastosować leku pierwszego drugiego wyboru przy zapaleniu pęcherza:amoksycylina z kwasem klawulanowym (czas leczenia 3-7 dni)cefaklor (czas leczenia 3-7 dni)amoksycylina (czas leczenia 7-10 dni)Leki drugiego wyboru stosuje się dłużej ze względu na większą liczbę opornych drobnoustrojów oraz mniejszą zdolność ich pęcherza - domowe sposoby leczeniaSamodzielne leczenie, bez konsultacji lekarskiej, mogą zastosować kobiety niebędące w ciąży z typowymi objawami niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego i gdy jest to pojedynczy nie wystąpiły u ciebie objawy alarmowe, możesz zastosować się do poniższych pęcherza - postępowanie w domu:Na rynku dostępne są preparaty bez recepty, zawierające furazydynę, stosowane w leczeniu niepowikłanych zakażeń dolnych dróg celu łagodzenia bólu możesz przyjmować również preparaty dostępne bez recepty zawierające paracetamol lub ibuprofen. Przed użyciem leków koniecznie przeczytaj ich ulotki oraz stosuj się do informacji i zaleceń tam podanych. Nie przekraczaj dozwolonej dziennej dawki. Nie stosuj leków, na które jesteś dużo płynów - ok. 1,5-2 litrów na również zastosować ciepłe okłady na brzuch (np. termofor lub koc elektryczny) albo wziąć ciepłą kąpiel – złagodzi to ból oraz zmniejszy poczucie zakończenia leczenia zaprzestań kontaktów i powikłania zapalenia pęcherzaU 10-20% kobiet w ciągu 2 tygodni od zakończenia leczenia zapalenia pęcherza dochodzi do nawrotu objawów. Są one spowodowane tym samym drobnoustrojem, który przetrwał objawów nie jest równoważny z reinfekcją, czyli ponownym zakażeniem układu moczowego, do której dochodzi zdecydowanie pojawia się po upływie 2 tygodni od zakończenia leczenia i może być spowodowana tym samym (bytującym w innym miejscu, np. w odbycie lub pochwie) albo innym leczenie zapalenia pęcherza jest prawidłowe, szybkie i skuteczne, praktycznie nie dochodzi do żadnych powikłań i komplikacji. Jednak nieleczone zapalenie pęcherza może doprowadzić do odmiedniczkowego zapalenia powikłania najbardziej narażone są małe dzieci oraz osoby starsze, ze względu na możliwość przeoczenia objawów zapalenia pęcherza lub pomylenia ich z innymi jednostkami zapaleniu pęcherzaAby zapobiec nawrotom choroby po zakończeniu leczenia, warto w codziennym życiu stosować następujące metody profilaktyki:Zwiększ objętość wypijanych płynów – zalecana ilość wypitych płynów dla dorosłego człowieka to 1,5-2 litry. Wypij dodatkową szklankę płynu przed stosunkiem pij sok z żurawiny lub stosuj doustne preparaty żurawinowe, ponieważ substancje zawarte w żurawinie hamują przyleganie bakterii E. coli do błony śluzowej dróg dietę w produkty bogate w witaminę C (np. owoce dzikiej róży, żurawina, cytrusy, warzywa kapustne, papryka, pomidor, ziemniaki, chrzan, liście pietruszki), która ma działanie zakwaszające mocz, dzięki czemu utrudnia rozwój bakterii mocz niezwłocznie po wystąpieniu potrzeby lub regularnie co 2-3 godziny oraz tuż przed snem i zaraz po stosunku okolicę krocza zawsze w kierunku od przodu do tyłu – dzięki temu zapobiegasz przemieszczaniu się bakterii z okolicy odbytu w okolicę ujścia cewki moczowej. Dotyczy to nie tylko wycierania krocza po skorzystaniu z toalety, ale również ręcznikiem po kąpieli bąbelkowych oraz dodawania do kąpieli środków chemicznych i stosowania dezodorantów obcisłych spodni, bielizny ze sztucznych materiałów oraz stosujesz kapturki naszyjkowe lub dopochwowe środki plemnikobójcze, zwłaszcza w połączeniu z krążkiem dopochwowym, rozważ w porozumieniu z lekarzem zmianę na inną metodę niektórych sytuacjach można profilaktycznie stosować leki, np:Preparaty dopochwowe zawierające laseczki Lactobacillus, czyli bakterie kwasu mlekowego, które zapobiegają osiedlaniu się patogennych bakterii w drogach z estrogenem stosowany dopochwowo u kobiet po leczenie przeciwdrobnoustrojowe: przyjęcie pojedynczej dawki leku przeciwbakteryjnego po stosunku płciowym lub profilaktyka ciągła, czyli przyjmowanie leku przed snem codziennie lub 3 razy w tygodniu przez 6 miesięcy i która polega na doustnym stosowaniu liofilizowanego wyciągu bakterii wyjątkiem preparatów Lactobacillus dostępnych bez recepty, pozostałe leki zaleca i przepisuje na receptę sposoby leczenia zapalenia pęcherzaJeżeli jesteś kobietą i nie jesteś w ciąży oraz nie wystąpiły u ciebie objawy alarmowe, to zapalenie pęcherza możesz leczyć samodzielnie w domu, stosując się do poniższych rad:Zastosuj preparat z furazydyną, dostępny bez recepty oraz, przeciwbólowo, paracetamol lub ibuprofen. Przed użyciem leków koniecznie przeczytaj ich ulotki oraz stosuj się do informacji i zaleceń tam podanych. Nie przekraczaj dozwolonej dziennej dawki. Nie stosuj leków, na które jesteś dużo płynów - ok. 1,5-2 litry/na również zastosować ciepłe okłady na brzuch (np. termofor lub koc elektryczny) albo wziąć ciepłą kąpiel – pomoże to złagodzić ból oraz zmniejszyć poczucie zakończenia leczenia zaprzestań kontaktów Antybiogram – wynik badania wrażliwości bakterii na tract infection (UTI) tract infections (UTIs) Szczeklika 2015 Andrzej Szczeklik, Piotr Gajewski; MP; Kraków 2015; wyd. 7Powiązane tematy:Nietrzymanie moczu u kobiet (NTM, inkontynencja) - objawy, leczenie, ćwiczenia . 21 209 181 450 422 224 470 270

aloes na śródmiąższowe zapalenie pęcherza